عاشقانه

عاشقانه

چنان دل کندم از دنیا که شکلم شکل تنهایی ست

دلم میخواست عشفم را نمیکشتند

صفای آرزویم را

که چون خورشید تابان بود میدیدند

چنینی از شاخسار هستی ام

آسان  نمیچیدند.

گل عشقی چنان شاداب را پرپر نمیکردند

به باد نامردی ها نمیدادند.

به صد یاری نمیخواندند

به صد خواری نمیراندند.

چنین تنها:به صحراهای بی پایان اندوهم نمیبردند.

دلم میخواست یکبار دیگر او را کنار خویشتن میدیدم.

به یاد اولین دیدار

در چشم سیاهش خیره می ماندم

دلم یکبار دیگر همچو دیدار نخستینیشایش دست و پا میزد.

شراب اولین لبخند در جام وجودم های و هوی می کرد.

غم گرمش نهانگاه  دلم را جست و جو میکرد.

دلم میخواست دست عشق چون روز نخستین

هستی ام را زیرورو میکرد.

دلم میخواست سقف معبد هستی فرو میریخت

پلیدی ها و زشتی ها به زیر خاک میماندند

بهاری جاودان آغوش وا میکرد.

جهان در راهی از زیبایی و خوبی ها شنا میکرد

بهشت عشق میخندید

به روی آسمان آبی آرام.

پرستوهای مهر و دوستی پرواز میکردند

به روی بامها ناقوس آزادی صدا میکرد

مگر این آرزو خام است؟!

.

  من نمی دانم چیست

  که چنین زار و پریشان شده ام

  و چرا ؟؟مژه بر هم زدنی اشک مرا می ریزد ؟؟؟

  نکند باز من عاشق شده ام؟؟!!

  من نمی دانم چیست

  آنچه از چشم تو تا عمق وجودم جاریست ؟؟و مرا می شکند ، می سوزد

  و مرا زود به هم می ریزد .

  راستی !....

  نگرانی من از بابت چیست ؟؟؟

  و چرا اینهمه رفتار ترا می پایم

  و چرا اینهمه دلواپس... چشمان توام؟؟؟؟

  ریشه ی اینهمه دلتنگی چیست ؟؟؟

  نکند باز من عاشق شده ام؟
.

چه خوش خیال بودم ...

که همیشه

فکر می کردم

در قلب تو

محکومم

.....به حبس ابد!!

...به یکباره جا خوردم ......

وقتی

زندان بان

برسرم فریاد زد:

هی..

تو ...

آزادی!

.

.

.

.

و صدای گامهای

غریبه ای که به سلول من می آمد

...

.